‘Ik ben er nog niet klaar voor’ .
Dit is precies wat afgelopen periode meerdere malen ter sprake kwam tijdens gesprekken in de praktijk.
Hierop kwam de vraag naar boven wanneer je eigenlijk ‘klaar’ bent voor iets. En er komen dan uiteraard best wat (zinnige) redenen en dingen naar voren waarom je ergens ‘niet klaar voor zou zijn’.
En tegelijkertijd ‘ wanneer ben je ergens klaar voor?’
*Als je (echt) alles zelf hebt moeten beleven voordat je een ander kunt ondersteunen? Dat is niet realistisch en eerlijk gezegd gun ik dat niemand.
*Als je zelf zo stabiel bent dat niets, maar dan ook niets je meer aan het wankelen kan brengen? Knap als je dat kunt, maar eerlijk gezegd… vallen en opstaan hoort bij het leven…voor IEDEREEN en steeds opnieuw!
* Als je éérst alle studies, boeken en documentatie die je over een onderwerp hebt kunnen vinden doorgespit hebt? Wat een desillusie zal dat opleveren, want echt…dat is een onbegonnen taak….er komt altijd weer nieuwe kennis bij!
En ik ken dat gevoel 100%. Een paar jaar geleden was exact dit wat ik keer op keer tegen mijzelf zei: ‘ IK BEN ER NOG NIET KLAAR VOOR.’
En eerlijk? Dit was ook wel een veilige plek voor me, want…als ik er nog niet klaar voor was betekende dat tegelijkertijd dat ik geen ‘verantwoording of ‘actie’ hoefde te ondernemen. Of nou ja: ‘actie’ ondernam ik wel, maar dan door opleiding nummer zoveel te gaan volgen. … om dan vervolgens wederom tot de conclusie te komen ‘dat ik er nog niet klaar voor was.’
Totdat ik het gevoel kreeg dat ik mij eigenlijk ‘in de wachtkamer van het leven’ had geplaatst. Ik bleef maar wachten op dat moment dat ‘ik er klaar voor zou zijn.’ Dit gevoel had voor mij ook te maken met de angst om te falen (!) fouten te maken en óók verantwoording nemen voor mijn eigen leven liep daar als een rode draad doorheen. Perfectionisme…is hieraan uiteraard direct gerelateerd… een onhaalbaar doel en tegelijkertijd ook veilig…want hee: Ik ben er dus nog niet klaar voor!!
Ik ben mijzelf er (naast wat verdere deepdive soulsurching) op gaan aanspreken. Iedere keer als ik vond dat ik iets niet goed had gedaan of een vermoeden had dat ik iets niet goed zou kunnen gaan doen (en zie je wel: er dus nog niet klaar voor was!!!) stelde ik mijzelf de vraag: Vergaat de wereld hierdoor???? NOPE. Deze vraag zette het keer op keer in perspectief voor mij.
En echt, nu ik dit opschrijf moet ik glimlachen omdat ik de vraag in tijden niet aan mijzelf gesteld heb, betekent dat nu dan misschien dat ik alles perfect doe, altijd tevreden ben, foutloos door het leven huppel….en er dus eindelijk klaar voor ben? WELNEE!
Ik heb best nog dingen in mijn leven waar ik nog ‘niet klaar mee of voor ben’, waar ik nog getriggerd door word, wat me kan raken of waarin ik soms toch weer in oude patronen verval… maar of dat dan betekent ‘dat ik er nog niet klaar voor ben?’
Misschien betekent het gewoon dat ik mens ben, uniek en toch…net als de ander! Dat ieder op zijn of haar eigen wijze de dans die leven heet uitvoert, en dat we allemaal in de generale repetitie zitten van de dans en deze dansen zoals we haar geleerd hebben, hoe we zelf expressie geven aan de dans en hoe we haar willen uitvoeren, hoe we haar op ons allerbeste kunnen vertonen. En soms…vraagt dit bijschaving, herhalen, vallen en opnieuw opstaan…om vervolgens de sprong te gaan wagen en de dans op het toneel te gaan uitvoeren…met vallen en opstaan
En tegelijkertijd weten: ‘Ik ben er klaar voor! Ik dans, ik spring, ik val en sta weer op.’
Uit ‘de wachtkamer van het leven’ van wachten naar DOEN…’the stage is yours! ‘
